Column: Leringen wekken, maar voorbeelden trekken

In vroeger dagen was het mijn liefste tijdverdrijf om langs de deuren te zwerven, de ontmoetingen met legio mensen in legio steden gaven de wildebras een tomeloze energie wat van ons kikkerlandje te zien. U houdt het niet voor mogelijk, maar de wildebras kreeg hier een salaris voor, meer doe ik niet uit de doeken, maar op sociaal vlak bracht het me meer bij dan de boeken die ik van het atheneum moest doorspitten.

De scheidslijn begrijpt u: er is een ontzettende kloof tussen theorie en praktijk. Dit gaat zelfs zo ver dat de kritiek is weggeëbd. Voetbalanalytici die zelf niet verder zijn gekomen dan de amateurtak, leraren voor de klas zonder bevoegdheid, en zelfs een relatiecoach die zijn vierde huwelijk zag stranden, wie kijkt er nog van op?

’t Was een wat oudere man, die zich aanmeldde bij de SIEV. Rustig en erg innemend, de oude stempel duidelijk van zijn gelaat af te lezen. Even rustig als langzaam was zijn gang om de stap te maken. Maar toen de dag naderde, sloot hij zich ook abrupt aan. De motivatie was mij niet duidelijk, maar juist deze man drukte mijn neus welwillend op de feiten, de scherpte van zijn oude geest liet mijn persoon meevoelen in zijn emotie.

Zijn argumentatie was kort en bondig: “Bij SIEV zie ik de mensen die zelf nog een steentje bijdragen op de werkvloer. Mijn vader stormde vroeger de ladders nog op als het hem niet goed genoeg ging.” Het is een lange tijdspanne geleden, maar juist dit verbrede de horizon voor de wildebras, die onder aan de ladder begon met afwassen en schoonmaken.

Zoals de voorzitter al zei: “Hoe verder het gaat, hoe leuker het wordt!” En mocht u zich nou afvragen hoe u uw ziekteverzuim wilt terugdringen? Storm die ladders nog maar eens op, want wie nooit de minste kan zijn, zal ook nooit een meerdere worden.

Martin Bogers,
accountmanager Keurmerk Nederland