Column: De prijs van succes is de weg naar succes

“Nog tien te gaan” gutst het deze kerst door mijn hoofd. De hunkering naar het getal ‘200’ heeft mijn persoon inmiddels bevangen. In een opwelling stelde ik een euforische mail op om dit nog even te benadrukken, maar de jonge geest realiseerde zich op tijd dat de collega’s hier zonder mijn mail ook wel van op de hoogte zijn.

We praten er niet over. We doen alsof de situatie niet aan de orde is. Het heeft iets over zich gekregen: het ene moment speelt het op, het andere moment leeft het in de luwte. We gaan het normaal vinden dat de correspondentie ’s avonds laat nog wel eens plaatsvindt. Het denkbeeldige hondje aan dat touw voelen we ons soms niet meer, of beter gezegd minder. We blijven niet meer nabellen na zoveel pogingen, we weten inmiddels dat we houden contact geen belofte maar een groet is.

We komen steeds steviger in het zadel te zitten, de groep wordt steeds groter en de buitenwereld wordt steeds nieuwsgieriger. We genieten van het stiekeme contact van mkb’ers, die van hun samenwerkingsverband een andere norm opgelegd hebben gekregen, maar inmiddels hunkeren naar die stap eens zetten. We mogen soms een halfuurtje eerder naar huis, soms werken we over.

We waren zo klein. We omringden ons rond een blauw comic-figuurtje, ’t figuurtje had een grote duim maar een piepklein ledental. We waren niet gewenst, nu krijgen we de beste wensen. Er waren magere jaren, nu komende de meest prachtige jaren.

Hij belt weer met meneer X uit plaats Y van samenwerkingsverband Z: “Ik heb het er stiekem wel eens over met een concullega: “Een van ons wordt straks dat bengeltje van de klas”. De jonge geest realiseert zich plots dat deze groet wel een belofte is.

Martin Bogers,
accountmanager Keurmerk Nederland