Blog: Toekomstdroom
Zelf geef ik bijna geen lessen meer, maar ik ben wel regelmatig aanwezig bij onze opleidingen. Zo blijf ik betrokken bij onze docenten, onze klanten en cursisten. In mijn vak vind ik het contact met de cursisten echt het állerleukste.
Zo was ik een maand of vijf geleden bij de opstart van de cursus Nederlandse taal op het werk bij een schoonmaakbedrijf in de omgeving van Rotterdam. Alle deelnemers moesten duidelijk wennen aan het ‘in de schoolbanken zitten’. Ze keken wat verlegen om zich heen en zeiden alleen iets als hen daar om gevraagd werd. Die onwennige spanning in het begin kom ik heel vaak tegen. Voor mij geen reden tot zorg, ik wist dat onze docent die spanning snel zou breken.
Toch was er in deze groep cursisten een dame die me opviel. Zij was niet verlegen zoals de rest, maar ronduit bang voor wat komen ging. Toen de les begon probeerde ze alle vragen van onze docent te ontwijken. Ze zag er teer, bijna breekbaar uit en oogde als een muisje weggekropen in een hoek. Zoekend naar een kans om te vluchten. Dat beeld zette zich vast in mijn hoofd en bleef me ook na deze les bij. Ik vroeg me regelmatig af wat er in haar leven gebeurd kon zijn dat ze zó angstig was tijdens die les. Afgelopen week kwam voor mij totaal onverwacht het antwoord. Ik kreeg een bericht van de docent van de betreffende cursus. “Ik wil even iets met je delen” schreef ze. Daarna vertelde ze over de opdracht ‘Schrijf een verhaal over jouw toekomstdroom’ die ze tijdens deze cursus had gegeven.
Onze docent was blij met de verbluffende resultaten. Ze zag niet alleen mooie vorderingen in de Nederlandse taal van haar cursisten, maar vooral in hun persoonlijke groei. In de meegestuurde bijlage stonden acht indrukwekkende verhalen. Ik zocht snel naar het verhaal van de dame die ik in mijn gedachten ‘het stille muisje’ was gaan noemen. Een verhaal met een verleden, zo bleek. In haar opdracht vertelde ze “dat ze altijd dienstbaar was aan iedereen, behalve aan zichzelf. Bang om afgewezen te worden en al helemaal bang om fouten te maken.” Daar stond het. Ineens begreep ik waarom ze in die les zo angstig was geweest.
Haar verhaal ging verder. “Tijdens les twee of drie kon ik mijn docent niet meer ontwijken en gebeurde het onvermijdelijke: ik wist het antwoord niet. Dat vond ik verschrikkelijk. Toch was het goed voor mij dat dit gebeurde want mijn docent werd niet boos en ik werd niet uitgelachen omdat ik raar Nederlands sprak. Daardoor besefte ik dat ik niet perfect hoef te zijn. Vroeger zei ik altijd ‘ja’ als ik niet begreep wat iemand zei want ik schaamde me voor mijn slechte Nederlands. Dat is niet meer zo. Nu ik beter Nederlands spreek slaap ik veel beter en ga ik uitgerust en blij naar mijn werk. Ik ben een gelukkig mens. Daarmee is mijn toekomstdroom al uitgekomen.” Ik belde de docent om haar te feliciteren met de resultaten en bedankte haar dat zij dit met mij had gedeeld.
Dit verhaal raakt mij omdat het bevestigt wat ik eigenlijk al weet. Opleiden doet veel meer met mensen dan vakvaardigheden aanleren. Opleiden geeft mensen zelfvertrouwen, maakt ze gelukkiger en geeft ze meer werkplezier. Ik ben oprecht blij als ik aan het eind van elke cursus mensen zie stralen met certificaat en bloemen. Blij dat ze beter Nederlands spreken en blij dat er daarnaast nog zóveel meer met hen is gebeurd. Prachtig om te zien en voor mij het mooiste aan mijn vak!
Simone van Heck,
directeur-eigenaar van Zuiver Schoonmaakopleidingen
Met haar bedrijf Zuiver Schoonmaakopleidingen verzorgt Simone van Heck diverse opleidingen in de schoonmaakbranche. In deze column een impressie van bijzondere momenten uit haar dagelijkse praktijk.
