Column: Kinderen worden kerels
Ik zal ongetwijfeld nog in de schoolbanken hebben gezeten, op 21 maart 2012. Geen idee hebbend dat me krap twee jaar later een hectische tijd stond te wachten. Ik moest nota bene het Atheneum nog afronden, timmerde aan de weg in de fondsenwervingsbranche en zocht naast de studie het gezelschap op. Bij z’n vader in de zaak wilde die jonge wildebras nooit werken, maar van presenteren, poëzie en debatteren kreeg-ie nooit genoeg.
Alsof het leven besloot dat het tijd was voor iets anders, kreeg ik de vraag om me drie maanden in te zetten voor een keurmerk, een keurmerk van de branchevereniging SieV. Impulsief en nieuwsgierig als ik was besloot ik langs te komen. Aan die tafel bogen mijn gedachten zich razendsnel om: nee kon ik niet zeggen, ja vond ik wat ver gaan. Naarmate het gesprek ten einde liep, realiseerde ik me toch dat het maar om een korte tijdspanne ging. Dus waarom niet?
Jong bier moet gisten, de consultants moesten al zijn vragen beantwoorden, de directeur moest z’n enthousiasme in toom houden, de voorzitter greep hem nog eens bij z’n kraag en razendsnel moest ie alles oppikken. Hij mocht wel een potje breken, was toch nog niet droog achter z’n oren en na drie maanden hielden we er toch mee op, maar misschien was dat wel de beste motivatie voor die wildebras.
Als ik terugkijk, realiseer ik me dat er geen druk was en ik schaamteloos mijn taken ging uitvoeren, ijverig noterend wat van waarde was en ’s avonds nog eens overpeinzend wat beter kon. De gunfactor gaf elke dag genoeg WhatsApp berichten met de namen van legio schoonmaakbedrijven. Studenten presenteerden het SieV Keurmerk op de Hogeschool van Arnhem en Nijmegen, gedichten op de Facebookpagina werden geliefd en op vakbeurzen mocht de scherpte van de geest de bedrijven doen herkennen en de mensen bij naam noemen. Zo werden het Keurmerk en die jongen zij-aan-zij volwassen.
Nu het jaar van het eerste lustrum is aangebroken, ga ik u alvast iets bekennen: als de SieV straks 200 leden telt, kan ik u misschien niet allemaal meer met naam en toenaam aanspreken op beurzen en tijdens vergaderingen. Die groei is voor mij ook erg snel gegaan, maar laten we nooit dat prachtige begin vergeten: een klein groepje, een blauw ventje als logo, een bijnaam van ‘Sjors en de rebellenclub’, maar ook een ongekend enthousiasme, een hart voor de visie van het mkb, een hechtheid van leden onderling, een vereniging die volwassen mocht worden, en nog heel veel gedichten te gaan!
De grootheid van de SIEV, door toestroom van de leden.
Voor mkb schoonmaak, want schoon maakt tevreden!
Martin Bogers , accountmanager Keurmerk Nederland
